Rozwój orzecznictwa w zakresie kredytów denominowanych lub indeksowanych
Wydanie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej 3 października 2019 r. wyroku
w sprawie Dziubak (C-260/18) otwiera nową kartę w sprawach sądowych, dotyczących oceny
i rozliczenia umów kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej.
Pełna gama rozstrzygnięć sądów powszechnych i wprawdzie bardziej powściągliwe, ale wzbudzające uczucie niedosytu orzecznictwo Sądu Najwyższego zostały sprowadzone do alternatywy: albo umowa jest nieważna w całości, albo umowa jest bezskuteczna w części przewidującej rozliczenia walutowe. Tu trzeba zaznaczyć, że TSUE w sprawie Dziubak rozważał tylko jedną z trzech przyczyn wadliwości badanych umów, tj. odesłanie do dowolnie tworzonych tabel kursowych, i pominął dwie pozostałe przyczyny: brak informacji o ryzyku walutowym oraz nieekwiwalentną dystrybucję ryzyka walutowego między stronami. Wynika to ze związania Trybunału zakresem pytania prejudycjalnego, przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Tym niemniej wspomniany wyrok Trybunału zainspirował sądy powszechne, przede wszystkim Sąd Apelacyjny w Warszawie i Sąd Okręgowy w Warszawie, do uwzględniania w ocenach badanych umów również ww. dwóch pozostałych przyczyn ich wadliwości.
W orzecznictwie polskich sądów jako sądów Unii stosujących wytyczne Trybunału co do wykładni przepisów dyrektywy 93/13/EWG, implementowanych do Kodeksu cywilnego w 2000 r., pojawiły się – po kilku miesiącach od wspomnianego wyroku – pewne tendencje. Pozwalają one na dokonanie pierwszych uogólnień.
Więcej na radcaprawny.media
